De Finse bassist/componist/muziekleraar Joonas Tuuri (1991) speelt in diverse groepen, een ervan is het Joonas Tuuri Quartet waarvan hij de leider is, met Tuuri op contrabas en elektrische bas, Ilmari Rönkä op altsaxofoon, Toomas Keski- Säntti op piano en Anssi Terkkonen op drums. Dat Finland over een bloeiende jazzscene beschikt met excellente muzikanten was mij al eerder duidelijk geworden en dit album is daarvan het springlevende bewijs. Niet alleen muzikaal maar ook qua vormgeving scoren de Finnen hoog, hetgeen de bijzonder fraaie hoes (Aarni Ylinen) van deze cd zondermeer bewijst.

Dimensions is het geslaagde debuut van Tuuri en zijn quartet met fraai gestileerde composities van Tuuri. Nergens is ook maar enigszins te horen dat het hier gaat om het eerste album van het quartet, de muziek klinkt gedegen en afgewogen, de composities zijn knap en worden professioneel uitgevoerd. Als ik een uitblinker moet noemen dan valt de naam van pianist Toomas Keski-Säntti, een geweldig toucher en superieure timing, zoals goed is te horen in het swingende “Highway Madness”.

Ook het titelnummer “Dimensions” waarmee het album opent is een bijzonder knap geconstrueerde compositie waarin er een evenwichtige balans is tussen de instrumenten, Tuuri is een bijzonder getalenteerde componist want dit nummer en de andere evenzo, zou zo weggelopen kunnen zijn uit het oeuvre van veel beroemdere collega’s van hem. Zijn basspel staat nergens echt op de voorgrond maar speelt overal wel een belangrijke rol zoals in het sfeervolle “Abyss”. Allemaal heerlijke sfeervolle nummers die de luisteraar wegvoert van deze duistere tijden, een functie van de muziek die vaak wordt vergeten, muziek is er niet alleen voor vermaak maar ook om te inspireren en tot nadenken te stemmen.

In mijn oren een belangrijke eigenschap van de jazzmuziek, de functie die popmuziek, toen nog beat genoemd in de jaren ’60 had als gangmaker van nieuwe ontwikkelingen is totaal verdwenen en verworden tot een grootschalige commerciële ratrace en in de klassieke muziek draait het nog steeds om oude van dagen die elk jaar weer opnieuw de Mattheus Passie willen zien en horen. Dus blijft de jazz over als muzikale berichtgever van in ieder geval muziek die niet als water van je afglijdt, dat geldt natuurlijk ook voor rap en hip hop, maar een enkele uitzondering daargelaten is dat toch muzikaal behoorlijk armoedige muziek.

Terwijl ik dit schrijf klinkt het nummer “November” van Tuuri, een nummer vol stilte en warme klanken, wat zou het fantastisch zijn als dit soort nummers werden gedraaid op de radio i.p.v. de stompzinnige popdeuntjes die overigens wel passen bij de inmiddels tot een debiel niveau gezakte programmering (in Nederland). Een heerlijk album om alles maar even kort te sluiten, leve Finland, een land met prima jazz en binnenkort bondgenoot in de Nato, al was het maar om die oorlogsmisdadiger Poetin dwars te zitten.

Jan Van Leersum.